In ‘Het gevoel van de Vierdaagse’ maakt Herman van der Zandt zijn tv-debuut voor KRO-NCRV. Samen met Sosha Duysker verslaat hij de Nijmeegse Vierdaagse. ‘Misschien word ik wel gegrepen door het virus.’

In Het gevoel van de Vierdaagse onderzoek je wat het evenement voor de lopers betekent, hoe vind je dat?
“Daar kijk ik erg naar uit, want ik ben heel benieuwd naar de verhalen. Waarom is iemand daar? Waarom loopt iemand al voor de tigste keer mee? Bij de NOS heb ik de laatste jaren vooral topsporters geïnterviewd. Ik merkte dat zij vaak liever even over hun kinderen kletsten dan voor de zoveelste keer over hun prestaties. Dat vond ik leuk, die menselijke gesprekken. Dus ik vind het fijn dat ik die bij de Vierdaagse ook mag voeren.”

Heb je de sfeer bij de Vierdaagse al eens geproefd?

“Nee, dit is de eerste keer. De Vierdaagse valt altijd tegelijk met de Tour de France en daar deed ik de afgelopen acht jaar verslag van voor NOS Sport. Ik kan het ‘gevoel’ dus nog niet omschrijven; dat ga ik ontdekken. Ik heb al wel enthousiaste verhalen gehoord van Sosha Duysker, met wie ik het programma presenteer.”

Denk je dat jouw frisse blik het programma ten goede komt?

“Ja, misschien wel. Bij de Tour de France leek het op een gegeven moment alsof de vorige Tour overging in de huidige. Ik verbaasde me steeds minder over wat ik zag, terwijl ik natuurlijk wél de ogen en oren van de kijker was. Als je er niet meer van opkijkt dat er – ik noem maar wat – vijf helikopters achter je opstijgen of dat de president van Frankrijk even langskomt, wordt het tijd om iets anders te gaan doen.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 28+29. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Marjolein de Jong

Sommige jongens lopen vast in de reguliere jeugdzorg. Een kleinschalig project boekt opmerkelijke resultaten door ze als mens te behandelen. Samen met Maria Mok portretteert Meral Uslu in ‘Jongens zonder thuis’ acht bewoners.

In jullie documentaire ‘Jongens zonder thuis’ zien we acht jongens uit Wonen Met Kansen. Wat maakt die instelling bijzonder?

“Wonen Met Kansen is een initiatief van jongerenhulpverleners die ongelukkig waren in de reguliere jeugdhulpverlening. Jongens zitten daar in een te grote groep en vaak is repressie het uitgangspunt. Abdel Bouzit en Karim Ait Boukdir gunnen jongeren de kans om echt zelfstandig te worden. Ze gaan niet uit van dwang of wat cliënten niet kunnen, maar kijken naar wat ze wél kunnen en willen. Ik ben in veel jeugdhuizen en gevangenissen geweest; ik vond hun werkwijze enorm amicaal, gelijkwaardig en familiair.”

In de film laten Maria en jij de jongens reageren op steekwoorden als ‘thuis’, ‘vader’, ‘moeder’ en ‘toekomst’. Waarom hebben jullie voor die vorm gekozen?

“Die aanpak komt uit een meisjestehuis in Bogota (Colombia) en was voor ons een experiment. Dat heeft ongelooflijk goed uitgepakt. De jongens doen hun ogen dicht en mogen alles zeggen. En als ze niets willen zeggen, mag dat ook. Toen de film af was, hebben we hem aan de hulpverleners laten zien. Die waren stomverbaasd: ‘Ze vertellen jullie veel meer dan ons!’ Vooral de reacties op ‘vader’ en ‘moeder’ vond ik heel heftig. De een zegt ‘koningin’, een ander zegt ‘ik haat haar’.”

Kan deze vorm van begeleiding patronen als criminaliteit, verslaving en mentale problemen doorbreken?

“Ze proberen het gewoon, en hun aanpak is positief en zonder dwang. Deze jongens zijn echt zware gevallen. Ze hebben heel veel voor de kiezen gehad, hebben thuisloosheid en liefdeloosheid meegemaakt. Zonder toekomstperspectief en zonder voorbeeld van een vader, moeder, broer of zus dat ze kunnen volgen. Er valt wel eens iemand terug, maar Wonen Met Kansen heeft echt successen geboekt.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 24+25. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Tijgerbloed

Optimisme is gezond. Maar wat als je van nature niet zo positief bent ingesteld? In ‘Erik Scherder en het nut van optimisme’ laat de hoogleraar neuropsychologie zien dat optimisme te trainen is.

In ‘Erik Scherder en het nut van optimisme’ onderzoekt u de invloed van optimisme op de gezondheid. Wat brengt dat iemand?

“Optimisten hebben over het algemeen minder stress, omdat ze door een vrolijker bril naar het leven kijken. Dat is goed voor het immuunsysteem. Chronische stress zie je terug in hart- en vaatziektes en ook hersenfuncties leiden onder stress. Daarnaast kunnen mensen beter pijn verdragen en taken uitvoeren naarmate ze optimistischer zijn. Tot slot blijkt uit onderzoek van cardioloog Leonard Hofstra, met wie ik over dit onderwerp het boek Hoop voor hart en hersenen schreef, dat positieve mensen langer leven.”

Wat als bij iemand van nature het glas vaker halfleeg dan halfvol is, valt optimisme dan te trainen?

“Ja, en dat is niet eens zo heel moeilijk. In de serie gaan vijf deelnemers hiermee aan de slag. Zij trainen vijf afleveringen lang door dagelijks kleine opdrachten uit te voeren zaken als zelfcompassie, focus op het goede en bewust genieten. Zo moeten ze aan het einde van de dag drie positieve punten noteren. Dat hoeven geen grote dingen te zijn, iemand mag ook opschrijven dat het lekker weer was. Dit soort oefeningen kunnen mensen thuis ook doen om positiever in het leven te staan.”

Zijn er ook dingen die niet helpen?

“Het continu consumeren van nieuws, bijvoorbeeld. Al die nare berichten werken stressverhogend en gaan ten koste van het immuunsysteem. In deze tijd van crises, oorlogen en negativiteit is het heel fijn en goed om af en toe te zeggen: ‘Ik laat de klimaatcrisis los, de oorlog in Israël los ik niet op, ik ga kijken wat ik vandaag kan doen om mijn dag tot een succes te maken.’”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 26+27. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Marjolein de Jong