In de nieuwe Andere tijden-serie ‘Het stof daalt’ duikt Winfried Baijens in de geschiedenis van Limburg en haar steenkoolmijnen. In de eerste aflevering reist hij onder meer naar Polen.

Eerder maakte je series over Zeeland en Groningen, nu een over Limburg. Waarin zit daar het drama?

“De rode draad is dat deze provincies zich een wingewest voelden, zich niet gehoord voelden door Den Haag. In Limburg sloten de mijnen vanwege het gas uit Groningen, 70.000 mensen raakten hun baan kwijt. Er werden alternatieven beloofd, maar dat ging vaak niet om passend werd. Daar is veel frustratie over. Er ontstond grote werkloosheid en armoede. En mensen werden ziek, véél zieker dan werd erkend. De staat en de mijnbedrijven ontkenden lang dat stoflongen bestonden. Ze zeiden: ‘U heeft een ernstige vorm van bronchitis’ om maar geen compensaties te hoeven betalen. Veel mannen overleden. Ik heb bewondering gekregen voor die oude mijnwerkers. Het waren échte helden. Zij zorgden ervoor dat Nederland er warm bij zat en dat de wederopbouw in jaren 50 snel verliep. Met deze serie zetten we ze op het voetstuk dat ze verdienen.”

Waarom vind je het belangrijk om zulke verhalen te vertellen?

“Ik voel een soort noodzaak. Tussen mijn dertigste en veertigste heb ik veel programma’s gemaakt over – weliswaar prachtige – muziek en cultuur, maar ik miste op een gegeven moment echt de noodzaak. Ik wil dat er iets aan de hand is en dat wat ik doe effect heeft, dat er daarna iets gebeurt. Op goede dagen heb je dat bij de NOS wel. En ook met deze series lukte dat. De aarde beeft zette Den Haag weer even op scherp.”

Hoe ben je er na een week ‘Achtuurjournaal’ aan toe?

“Ik probeer als een monnik te leven, want het zijn zes lange dagen. Eerst sporten en dan vanaf de eerste online vergadering om negen uur alles lezen. Rond de middag ben ik op de redactie en beginnen we met het samenstellen. De kijkers hebben om acht uur ‘s avonds al zoveel nieuws gehoord en gezien, hoe kunnen we ze toch nog prikkelen en verrassen? Een leuke uitdaging. We proberen de laatste tijd verhalender te zijn in dit journaal. Dat past goed bij me; ik ben meer een verteller dan een nieuwslezer, denk ik. Daarom liggen die Andere tijden-series me ook zo goed. Ik leer er veel van. Over de inhoud, maar ook over hoe je een verhaal opbouwt. Dat helpt me weer bij de NOS.” 

Het hele interview leest u in Mikro Gids 1. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Bram de Graaf

Edsilia Rombley stond niet te springen om mee te doen aan de Heel Holland bakt-kerstspecial. Toch vormt ze een team met Trijntje Oosterhuis. ‘Bakken is echt iets anders.’

Waarom wilde je aan deze kerstspecial van ‘Heel Holland bakt’ meedoen?

“Ik ben gevraagd om als duo mee te doen met mijn schoonzus Trijntje Oosterhuis. Ik was niet meteen enthousiast, ik ben niet echt een bakker. Ik kan wel koken, maar bakken is echt iets anders. Trijntje was ook nooit van het bakken, maar tegenwoordig doet ze het wel. Zij wilde wel graag meedoen, het leek haar gezellig. Daarom heeft ze mij een beetje overgehaald het te doen. We zijn het ook wel gewend om met elkaar in de keuken te staan met familieaangelegenheden. En ik hoorde ook dat er leuke mensen mee gingen doen. Omdat ik ook fan ben van het programma heb ik ja gezegd. Het was heel leuk, dus nu ben ik blij dat ze me heeft overgehaald.”

Wat is jouw favoriete kerstbaksel?

“Dat heb ik niet, liever koop ik mijn taartjes ergens. Met de kinderen maak ik weleens een taartje in de vorm van een kerstboom, of cupcakes. Maar mijn kerstspecialiteiten liggen bij het koken: kippensoep en johnny cakes (Antilliaanse broodjes) zijn favoriet. Ik heb wel een favoriet algemeen baksel: appeltaart. Dat kan ik denk ik ook wel goed. Ik gebruik altijd bruine suiker in plaats van witte suiker, dat maakt het minder zoet. Ik doe er ook walnoten in en juist niet te veel rozijnen.”

Is het thuis echt makkelijker dan in de tent?

“Ja. In de tent heb je te maken met een andere oven. Sowieso heb je thuis natuurlijk je eigen spulletjes, dat maakt het wat makkelijker. Ik vond de mixer in de tent erg modern, ik ben zo’n ouderwetse handmixer gewend. Ik kreeg dat ding natuurlijk niet aan de praat. Daar hebben we nog erg om gelachen.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 51+52. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Wouter Luijken

In ‘Francis naar Assisi’ reist operazangeres Francis van Broekhuizen met haar broer Dick door Italië. Ze gaan op zoek naar de ziel van Sint Franciscus, de heilige naar wie Francis vernoemd is.

‘De eerste hippie’, wordt Franciscus van Assisi (1182-1226) wel genoemd. Vanwege zijn radicale keuze voor een leven van armoede en eenvoud en zijn bekommernis om mensen, dieren en de natuur. Francis van Broekhuizen is naar hem vernoemd: “Hij is een van mijn moeders favoriete heiligen. Juist vanwege die eenvoud en zijn zorg voor mensen die het minder hebben. Zo staan mijn ouders ook in het leven. Hun deur staat altijd open in, iedereen kan mee-eten. En als ze iemand kunnen helpen dan doen ze dat.”

Roeping

In Francis naar Assisi staat Francis voor het eerst op de geboortegrond van haar naamgever. En ze bezoekt Greccio, het plaatsje waar Franciscus achthonderd jaar geleden een levende kerststal neerzette, een voor die tijd baanbrekend idee. “Hij wilde het geboorteverhaal van Jezus uitbeelden, zodat ook gewone mensen, die niet konden lezen, het zouden begrijpen. Zo maakte hij het geloof op een speelse manier toegankelijk.” 
Franciscus werd geboren als zoon van een rijke lakenkoopman. Hij genoot van het goede leven, was gangmaker op feestjes en werkt in de zaak van zijn vader. Ook ging hij dé middeleeuwse jongensdroom achterna: als ridder trok hij ten strijde tegen het vijandige Perugia. Dat avontuur eindigde in het gevang, waaruit hij na een jaar gebroken terugkeerde naar Assisi. In die periode vormde zich zijn roeping.

Eerder was hij al eens, tot verbijstering van zijn vader, een bedelaar achternagerend om hem geld te geven. Nu koos hij, in navolging van Jezus, voor een leven van armoede en dienstbaarheid. Het kostte hem de relatie met zijn ouders en hij werd bestempeld als dorpsgek. Francis: “Gelukkig ben ik heel close met mijn familie, maar wat ik herken is dat je, als je eenmaal je roeping hebt gevonden, niet anders kunt dan daarnaar leven. Dat kan een worsteling zijn, omdat mensen soms iets anders van je verwachten.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 50. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Kalien Blonden

Simone Kleinsma leeft voor muziek, theater en de kleinkunst. Van het succesvolle Klassiekers van Kleinsma tot rollen in musicals, aan stoppen denkt ze voorlopig lang nog niet. ‘In mijn hoofd voel ik me vaak veertig.’

Op welke manier inspireerden de gasten in ‘Klassiekers met Kleinsma’ jou?

“Claudia de Breij zit in de eerste aflevering. Ze nam muziek van Typhoon mee, prachtig. Die man maakt zulke mooie teksten. En ze liet me Froukje horen. Heel leuk, echt iemand van nu, door haar ging ik ook naar S10 luisteren. Het is een heel nieuwe stijl, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik ze erg op elkaar vind lijken. Ik doe zelf wat ik aan het einde van elk programma zeg: ‘Zoek ze eens op, die liedjes. Bijna alles is terug te vinden, luister er weer eens naar!’”

Naast Claudia komen ook Tania Kross, Frans Mulder en Herman van Veen langs. Wat een gevarieerd lijstje weer!

“Dat Herman kwam, was best bijzonder. Hij stond al sinds het begin van dit programma bovenaan mijn lijstje. Op mijn zestiende deed ik auditie voor de Kleinkunstacademie met een liedje van hem, mijn toenmalige vriendje begeleidde me op gitaar. Herman heeft me enorm geïnspireerd met al zijn fantastische liedjes, wat hij deed wilde ik ook. Dan is het natuurlijk erg leuk dat hij nu in Klassiekers met Kleinsma zit.”

Komt er hierna nog een nieuw seizoen?

“Ik wil heel graag door. Het zou zo zonde zijn om ermee te stoppen. Het is een te leuk programma om te maken én om naar te kijken. Dat denken wij tenminste. Het moet in alle agenda’s en schema’s passen. Iedereen heeft het druk; ikzelf ga in september het theater in met een soloprogramma. Ik kan er nog niets over zeggen, er staat nog niets op papier. Zolang mijn lijf het wil, ga ik lekker door.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 49. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Deborah Ligtenberg

Frans Bauer stond in oktober voor de 52e en 53e keer in Ahoy, een record. Op vrijdag is daarvan een registratie te zien. Toch is er volgens de Brabantse volkszanger maar één ‘Mister Ahoy’. ‘Dat is en blijft Lee Towers.’

Wanneer bedacht je weer in Ahoy te willen staan?

“Op mijn vijftigste verjaardag verrasten mijn kinderen en Mariska mij met een privéconcert van een aantal collega’s in Ahoy. Ze hadden mijn foto op het dak laten zetten en dat deed veel met mij. Toen dacht ik: misschien moet ik het na al die jaren weer een keer doen.”

Hoe heb je het die twee concerten in oktober aangepakt?

“Ahoy is voor mij niet zomaar even een optreden, dat is echt een prestigeshow. Ik sta er voor de fans, dus pak ik uit. De voorbereiding duurde deze keer ongeveer een jaar. Er kruipt veel tijd in het bedenken van het podium, de liedjes en de video-effecten. Er hebben achter de schermen zo’n driehonderd mensen meegewerkt. Dat is echt heel erg veel.”

Hoe ging het optreden?

“Het was geweldig. De laatste keer dat ik in Ahoy stond, was ongeveer dertien jaar geleden. Om er nu dan staan met een Las Vegas-achtige show met alles erop en eraan was fantastisch, zeker omdat mijn gezin er ook een rol in had. Er kwamen ook veel gastartiesten langs. Je zou deze show het grootste familiefeest van Nederland kunnen noemen.”

Het hele interview leest u in Mikro Gids 48. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? Abonnee worden kan hier.

Tekst: Wouter Luijken